ناجه
کف دست بو نوکودم
فالگیر ویرجام نوشوبوم
تا بدانم کی ای روز
غوربت نانَ چشَمهَ.
ناجه داشتیم
گیلانَ جا پیرَ بَم،
گیل بانو عاشقَ بَم.
گیلانَ کوهُ ، بجاران میان
اسب خاطراتَ هی زین بوکونم،
یا اونَ گرم روز تابستانا
جلد کوترانه موژده بوکونم،
یا بشم میدانَ سَر
تازه بیگیفته ماهی سر
بزنم چکن برارقیمت سر
سَماک حالَ بیگیرم.
زاک بالَ بیگیرم جوما روزان
باغ مُحتشم بشم
کولاه فرنگیَ بیدینم.
** ** **
غوربتم
غوربت نیه نوگوفتنه،
جا نیه تو بیشی
گیلک نیدینی
به مگر
خورشیدا بی نور بیدینی.
بفارسی
آرزو
کف دستم را بو نکرده بودم
پیش فالگیر هم نرفته بودم
تا که بدونم روزی نون غربت را میچشم.
آرزویم این بود
در گیلان پیر بشم
عاشق گیل بانو بشم
اسب خاطراتم را
از کوه و شالیزاران گیلان زین بکنم.
یا در روزهای گرم تابستان
کفتر جلدم را به پرواز درآورم.
یا که برم سر میدون
سر قیمت ماهی ها
با ماهی فروش چونه بزنم.
یا که دست بچه ام را بگیرم
به باغ محتشم ببرمش
کلاه فرنگی* را ببینیم.
** ** **
غربت هم
آنطور که میگن
غربت نیست،
مگه میشه جایی باشی
گیلک نبینی
خورشیدُ بی نور ببینی .
ساسان ورتوان
* کُلاه فرنگی
عمارت کلاه فرنگی در ضلع شمالی باغ محتشم ( پارک شهر رشت ) واقع شده که ساختمانی سه طبقه دارد که به شکل هشت ضلعی بنا شده و یک ضلع آن به زایده مستطیل شکل منتهی شده است.
این عمارت بدستور صادق اکبر محتشم الملک ملقب به سردار معتمد از مالکین گیلان در صدر مشروطیت بنا شده.
عکس کلاه فرنگی از شهرام بشری
۲ نظر:
سلام. يک‌ته انتقاد خاستم بکونم. اين‌که گيلکی‌نويسی بکونيم، خودش خئلی ارزش دأنه.
امما چی خوبه کی به قول شمو رشتی‌ئن، يک‌چی‌يه جخترأنديم. اونم اينه کی اگه موهاجرؤن ِ ادبيات، يعنی او کسانی که به دلايل موختلف، خوشؤن ِ سرزمين ِ مئن نئيسأن، امما به خو مأری زوان شئر و داستان نويسنن، بخان فقط در سطح «غوربت و دوری جی گوتن» بمؤنن، مننئن ادبيات ِ بدنه‌ی اصلی مئن جا بگيرن.
مو فيکر کؤنم اگر امکان ارتباط با جامعه هننأ، خأن به موخاطبؤن ِ دغدغه نی بپردازيم و موخاطب فقط خارج از کشور ِ گيلکؤن نين. بلکه داخل ِ گيلکؤنأ نی دوس دأنن کی خارج ِ گيلکی ادبيات ِ مئن خوشؤن ِ زندگی‌يه بياجن.
ضمن اين‌که هو خارج ِ گيلکؤن ِ دغدغه نی فقط غوربت و دوری نيه. چی خوبه کی اگه قراره گيلکی‌نويس، خو دونيا جی بنويسه، موهاجرؤن ِ آيينه‌ی تمام‌نما ببون.
من ِ خاننده، الؤن کی خارج از کشور ِ گيلکی ادبياته موطالعه کؤنم، فقط «غوربت و دوری و تاسيانی»يه ئينم کی البته ای تاسيانی و غوربت هننأ، امما همه چی نيه.
مو خأنم اورأر ِ گيلکؤن ِ زندگی‌يه تجربه بکونم. مگه نه اين‌که ادبيات ای فورصته امره هدئنه کی يک‌دفأ زندگی بکونيم، امما هزارؤن هزار زندگی‌يه باموجيم؟
حرف حیساب جواب ناره ، تو حق داری. ولی تا جخطره ندام بگم کی ا دوتا شعر رشت و ناجه خیلی قدیمی یید مال او دورانی ایسی که غوربته چیشتاندبوم، ولی حتمن ا کاره کونم اونو نه تنها در زمینه شعر بلکی در حد داستان و گزارش. بقول زنده یاد شیون فومنی
( هرچی شوما گید رئیس تابیما مثل شیمی خودنویس)
ارسال یک نظر