آخری پرواز

اگر دی نـی عیـنـهو کوه خامـوشم لـب نوجونبانم
بدان کی آتشفشانم , تی یادا می دیـل میان جوشـانم

می برار جواد ورتوان رِه


خیلی وقته
دِه تی خابا نیدینم
دیل بشکستیه شاداب نیدینم
دیل حتو بال کی زنه شه آسمان
روجایا بو کشه
تی عطر بخاطر آوره,
نُه سال
جه تی او آخری پرواز بوگوذشت
خورشیدم ابران جور
تی نازنین بال پر دِه نیدینه,
چوتو باور بوکونم
خاک میان خوفته ای تو
تویی کی
دونیایا یک عُمر
تی زیر پا بیده یی
چوتو باور بوکونم
سرد گیل رشت میان
تو تی او گرم دیلا جا بوکودی
تو دانی تو تی مرا
مرام چالا کودی.
غُربت درد نتانست
می ارسو بیدینه
تی جودایی کی بامو
می کمر راستا نیبه
تا کی می چوم
ماتاب شبان
ماتاب مئن
تی روی مایا بیدینه.

ساسان ورتوان

پرواز آخر


مدتیست خوابت را نمی بینم
دل شکسته را شاداب نمی بینم.
دل به عشق دیدنت
پر میکشد و به آسمان می ره
ستاره را بو میکشه
عطر تو را بیاد میآوره.
چطور میتونم
باور کنم تو خاک خوابیدی
تویی که عمری
دنیا را زیر پاهات دیدی،
چطور میتونم
باور کنم
که دل گرمت را
به خاک سرد و نمناک رشت سپردی.
تو میدونی
تو با خودت منو هم چال کردی.
درد غُربت
نتونست اشک منو در بیاره ،
غم تو که اومد
کمرم راست نمیشه
تا که چشام
تو شبهای مهتابی
عکست رو تو مهتاب ببینه .