Peter Bohn

Peter Bohn

باتمام رسیده بود و تمام اعضای تیم شیفت صبحÜbergabe

،اعم ازپرستاران، اِرگوتراپویتها و توانبخشان بخش با عجلۀ

هر چه تمام ، انگار زنبور به شلوارشان افتاده بود به طرف رختکن

میرفتند من با تیم شیفت عصر تو دفتر بودم و هنوز چند قدمی بطرف کمد پرونده ها برنداشته بودم، میخواستم پرونده بیماری را که امروز به بخشمان آمده بود را مطالعه کنم که دیدم پئتئر همکارم که امروز صبح کار بود پیشم آمد واز من پرسید که چند دقیقه وقت دارم تو دلم گفتم ( یا ابوالفضل بیدین چی بوبوست) گفتم بله که دارم موضوعیه ؟

خیلی آرام و شمُرده صُحبت میکرد طوری که همکاران دیگرمان که متوجه مان شده بودند نشنوند گفت : برات هدیه ای دارم. گفتم چی ؟

هدیه ؟ گفت بله ، گفتم که از روز تولدم چند وقتیه که گذشته . گفت برای تولدت نیست ، گفتم پس برای چیست؟ گفت برای اینکه هفته دیگه دوشنبه شب جای من میای سر کار. گفتم فقط برای همین کار؟ گفت بله ،بعد ادامه داد : تو نمیدونی که چقدر برام مهمه که دوشنبۀ دیگر به جلسه اولیا و معلمان دخترم برم، دخترم امسال وارد کلاس اول شد، گفتم مبارکه ، گفت که تو جلسۀ هفته دیگر برای تمام سال برنامه ریزی میکنند در ثانی خوب نیست که معلم دخترم متوجه بشه که من در جلسه حضور نداشتم میترسم برای دخترم بد بشه. گفتم رفیق جان، من خودم دوتا بچه مدرسه رو دارم و همه این برنامه ها را میدانم تو دیگه نمیخواد برام توضیح بدی ، پاشو برو خونه ات و بی خیال باش.

نگاهی آرام به دور و بر انداخت دید که تیم شیفت عصر هنوز تو دفترند با اینکه زاویۀ دیدشان را به اطراف انداخته بودند ولی تمام هوش و حواسشان به گفتگوی ما بود بعد نگاهی آرام بمن کرد ، از او خواستم که بیرون بریم او هم آمد در مسیر راه به رختکن کوله پشتی کوچکش را از روی شانه اش برداشت و از من خواست که کمی صبر کنم. من ایستادم او هم زیپ کوله پشتی اش را باز کرد و بسته ای را از توش درآورد بیرون و گرفت طرف من. گفتم پئتئر عزیز تو مرا شرمنده میکنی ما همکاریم و روزی من هم بتو احتیاج پیدا میکنم ، گفت میدونم ولی میخوام که این را از من قبول کنی. گفتم نه ، گفت خواهش میکنم، او اصرار میکرد من ممانعت . گفت بازش کن اگر خوشت نیامد قبول نکن. خواستم چیزی بگم که دیدم نگاهش آنچنان مهربان و صمیمانه است دیگه چیزی نگفتم بسته را که تمیز و مرتب کاغذ کادوئی گرفته بود از دستش گرفتم آرام و آهسته شروع به باز کردنش کردم ، نیم نگاهی به چشمان ریزش که پشت شیشۀ عینکش کنجکاو تر نشان میداد انداختم لبخندی هم بر لبانش بود احساس میکردم با قبول اینکار یعنی قبول کردن گرفتن هدیه او را سبک کرده باشم.

.شعر زنده است )نام کتابی بود که از پئتئر به هدیه گرفتم (Das Gedicht lebt

با تعجب نگاهی بهش انداختم گفت صفحه 26 را باز کن . بازش کردم باورم نمیشد ، دو صفحه شعر با نام او چاپ شده بود .

گفتم تو شاعری من نمیدونستم ، من بارها و بارها موقع خواندن گزارشات متوجه این شده بودم که او دارای گنجینۀ بالائی از لغات است ولی هیچوقت فکرش را نمیکردم که او .

گفتم خوشحالم کردی خیلی خوشحالم کردی نه از بابت هدیه از این بابت که چنین همکاری مثل تو دارم بتو افتخار میکنم، بعد جویای این شدم که تو از کجا متوجه شدی که من به شعر علاقه دارم ؟ گفت چند بار تو دستت کتاب شعر دیدم ، گفتم امیدوارم که به رئیس کلینیک نگفته باشی، خندید و میدونست که شوخی میکنم.

ازش خواستم که به خونه اش بره و مجددن از او بابت هدیه تشکر کردم،هدیه بابت کاری که هنوز انجامش ندادم.

بیوگرافی

پئتئر بهُن در سال 1973 در شهر مانهایم آلمان بدنیا آمد و بعد از

گرفتن دیپلم وارد دانشگاه هایدلبرگ شد ودر رشته

زبان آلمانی و فرانسه تحصیل کرددر سال 1999 به شهر زادگاهش

برگشت و از آنجائی که دوران یکساله خدمت

سربازیش رادر یک کلینیک بیماران روانی انجام وظیفه کرد ،

به این کار علاقمند شد، تا جائی که دوباره وارد دانشگاه و

دررشته توانبخشی تحصیل کرد و از سال 2005 در حومه شهر

فرانکفورت در یک کلینیک مخصوص بیماران روانی

مشغول بکار میباشد.

به آلمانی یعنی تحویل دادن. در اینجا اشاره به:Übergabe*

اتفاقات در یک مقطع زمانی کار است ، دادن اطلاعات

به کس یا کسان دیگر.

من گمُُت کردم « شعری از پئتئر بهُن»

من گمُت کردم،

تورا، که هرگز

زاده نشدی.

من گمُت کردم

تورا، که هرگز،

زاده نخواهی شد.

او مرا شکست

آنزمان که هنوز

پا بر زمین ننهاده

و سینه خیزدر دنیای ِ

رویاهم می خزیدم.

قلب زخیم دیگر

هیچ انسانی را

نمی شناسد،

عشقم نیز

هیچ دنیایی را،

این چنین

بی پایانست

دنیای ِ آرزوهایم.