فرامرز دُعایی ره
من کی دانم
ای روز آیی
تی دیل پور از ترانه به
هیزار تا گول بدست داری
تی لب پور از فسانه به
بازم دینی جوانیه
تی عُمر و زندگانیه
بازم دینی باهارانا
گیلان شالیزارانا
اگر بایی تو پا گیری
تومام عاشقانَ
دست تو حنا گیری،
اگر بایی اگر بایی.
برای فرامرز دُعایی
من میدونم
روزی خواهی آمد
با دلی پُر از ترانه
با دستانی پُر از گُلُ
لبی پُر از افسانه
باز هم جوانی و
عُمر و زندگانیت
را خواهی دید،
باز هم بهاران و
شالیزاران ِ گیلان را خواهی دید
اگر بیایی دوباره جوانه خواهی زد
دست تمام عاشقان را
حنا خواهی گرفت،
اگر بیآی اگر بیآی.
ساسان ورتوان
۱ نظر:
نازه نفست دمت گرم
ارسال یک نظر